Ja, kapitan

Opis

Nominowana do Oscara, Złotego Globu i Europejskich Nagród Filmowych najnowsza produkcja Matteo Garrone (Dogman, Gomorra, Pinokio) to współczesna odyseja opowiadająca o pogoni za marzeniem zwanym Europą. W konwencji kina drogi włoski twórca mierzy się z kluczowym problemem dzisiejszego świata, pokazując perspektywę wykluczonych i oddając głos tym, których zwykle się go pozbawia.

Seydou (w tej roli nagrodzony na festiwalu w Wenecji Seydou Sarr) i Moussa to dwaj młodzi mężczyźni, którzy nie boją się marzyć. Zdają sobie sprawę, że rodzinny Dakar
nie jest w stanie zaoferować im wiele, a perspektywa lepszego życia i upragnionej muzycznej kariery czeka na nich z dala od afrykańskiego kontynentu. Celem bohaterów nowego filmu Matteo Garrone staje się zatem Europa. W tajemnicy przed rodzinami nastolatkowie przygotowują się do dalekiej podróży. Grają na imprezach, by zebrać niezbędne środki, i coraz bardziej dojrzewają do tego, by – być może na zawsze – opuścić swoich bliskich. Nie zdają sobie jednak sprawy, że droga ku lepszej przyszłości okazać się może wyjątkowo kręta. A niebezpieczeństwo będzie czyhało na nich nie tylko za sprawą wyczerpującej przeprawy przez kolejne afrykańskie kraje, ale i ludzi, którzy z
pośredniczenia w nielegalnym przerzucie imigrantów uczynili swój sposób na życie.

Film zebrał 34 nagrody i ponad 30 nominacji na światowych festiwalach.

Prasa o filmie:
Najlepszy film Matteo Garrone od piętnastu lat i przełomowej dla jego kariery „Gomorry”.    Guy Lodge, Variety
Podstawą filmu Garrone jest ludzka dusza. Dobrze by było, by świat zwrócił uwagę na historię Seydou i miliony innych mu podobnych.  Leila Latif, indieWire
Urzekająca rola Seydou Sarra.   Ed Frankl, The Film Stage
(…) Choć niepozbawiony elementów iście dramatycznych, „Ja, Kapitan” przede wszystkim przepełniony jest nadzieją. I przygodą – Garrone stworzył bowiem wielkie widowisko, coś na kształt współczesnej „Odysei”.    Adam Kruk, Filmweb.pl
Matteo Garrone, spec od opowieści o outsiderach, którzy nie potrafią oprzeć się sile swoich mrocznych instynktów, niespodziewanie nakręcił podnoszącą na duchu baśń. Na szczęście włoski mistrz, nawet demonstrując łagodniejsze oblicze niż zwykle, ani myśli rezygnować z wyrazistości. Ja, kapitan w punkcie wyjścia przypomina ekranizację koszmarnego snu prawicowego radykała. Głównymi bohaterami filmu są w końcu dwaj czarni nastolatkowie, którzy pragną za wszelką cenę przekroczyć granice Europy. Opisując ich ekstremalnie wymagającą, pełną niebezpieczeństw odyseję, Garrone odczarowuje jednak szereg antyimigranckich klisz. Seydou i Moussa są w stanie pokonywać kolejne przeszkody nie tylko dzięki sprytowi, lecz przede wszystkim za sprawą wrodzonej szlachetności i okazywanej na każdym kroku troski o słabszych. Poddawani kolejnym próbom, przypominają bohaterów klasycznej baśni, którzy na naszych oczach przechodzą przyspieszony kurs dojrzewania. Przy okazji do samego końca zachowują dziecięcą naiwność, która – zdaniem Garrone – wydaje się stanowić uniwersalny warunek przetrwania w coraz bardziej przygnębiającej rzeczywistości.   Piotr Czerkawski