Tori i Lokita

Jest to wciągające, surowe i przejrzyste kino, realizm społeczny dojmujący i dający do myślenia. Film opowiada o przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej, jakiej doświadcza dwoje młodych ludzi – imigrantów z Afryki – którzy postanowili uważać się za rodzeństwo i tak siebie rzeczywiście traktują. Dardenne’owie pokazują Europę jako miejsce nieprzychylne imigrantom, wciągające ich w pułapkę życia, od którego nie można uciec. W dodatku, ciemiężycielami bohaterów okazują się być również przedstawiciele ich własnej grupy etnicznej. Mimo pesymizmu filmu, jest w nim jakiś rodzaj trudnej nadziei. Dardenne’owie wierzą w więź, łączącą naszych bohaterów, która wynikała z pragmatyzmu, a okazała się mieć siłę prawdziwej miłości.

Tori i Lokita może stanowić niezwykle ciekawy przyczynek do debaty na temat kolonializmu i jego konsekwencji, na temat sytuacji migrantów w Polsce, Europie i na świecie. Z filmu można się dowiedzieć, jak wygląda przemycanie ludzi z innych kontynentów do Europy, jak uzależnia się migrantów od grup przestępczych. Widać też, jak wytwarzane są narkotyki i jaką cenę płaci się za ich rozpowszechnianie.

Dowiemy się dużo o współczesnej Europie, która wciąż nie radzi sobie z kryzysem emigracyjnym. Tori i Lokita stają się symbolem tego, jak wyglądają losy przybyszów, których tak naprawdę nikt nie chce.  Za pomocą filmu można też nawiązać do wojny w Ukrainie oraz opowiedzieć o tym, co dzieje się na naszej granicy z Białorusią. Dlaczego jednych migrantów traktujemy lepiej niż innych?

Film opowiedziany jest bardzo prostymi środkami. Twórcy stosują dużo zbliżeń, sprawiając, że atmosfera staje się jeszcze bardziej duszna i przytłaczająca. Kamera niemal cały czas podąża za dziećmi, niewiele jest tutaj przestrzeni. Taki sposób prowadzenia kamery, niemal całkowity brak muzyki i naturszczycy w głównych rolach, pozwalają widzowi wejść w skórę bohaterów i niemal fizycznie odczuć ich bezradność w sytuacji bez wyjścia.