Pies i Robot Młody Iluzjonista

Mądry, ciepły, inspirujący film. Unikatowa problematyka ujęta w formie doskonałej animacji wyjątkowo porusza wrażliwość widza. Tematy relacji, samotności, rozstania i tęsknoty to fundamentalne zjawiska wczesnej młodości, ale również życia dorosłych. Reżyser Pablo Berger rysuje na ekranie bardzo nowoczesną historię o potrzebie kontaktu i rozumieniu swoich potrzeb i granic.

Animowany świat Psa i robota jest antropomorfizowany. Psy, które w naszym świecie stają się często lekarstwem na ludzką samotność, w wizji hiszpańskiego autora są pełnoprawnymi obywatelami Nowego Jorku. Tytułowy Pies, który podejmuje decyzję o kupieniu sobie robotycznego przyjaciela, rozpoczyna tym samym wielką, emocjonalną podroży do zrozumienia, co to znaczy prawdziwa przyjaźń, a co jeszcze ważniejsze – co to znaczy dbać o prawdziwą przyjaźń. Pies i robot uczy, że szacunek do wspólnie przeżytych chwil to rzecz warta pielęgnowania, a relacje interpersonalne nie są raz na zawsze nam dane i niezmienne – o nie też należy dbać. Na szczególną uwagę zasługuje postać tytułowego Robota, którego twórcy w piękny sposób uczłowieczyli. W jego – często smutnych, zatroskanych – oczach kryje się morze wrażliwości, w którym warto, aby widzowie – zarówno ci mniejsi jak i więksi – zdecydowali się zanurzyć.

Głębia metafory, która wydarza się między psem i robotem sytuuje film jako dzieło o charakterze wręcz terapeutycznym, inspirującym do psychologicznej pracy z nastolatkami lub rozwijaniu ich wrażliwości na problemy bycia w związkach przyjacielskich czy miłosnych. Dla wielu nastolatków triada bliskość – samotność – oddalanie się (i przeżywanie emocji w tej kombinacji) to jedne z najtrudniejszych wątków dorastania. Ten film pozwala uwolnić swoje emocje, które musiał w swoim życiu przeżywać każdy, kto stracił lub oddalił się od swego przyjaciela, cały czas nosząc jego obecność w sobie. Ten rzadko pedagogicznie rozpatrywany problem, został w tym filmie poruszony po mistrzowsku.